Na moim biurku nowa książka od Roberta Olesia nawołuje do twórczego wysiłku, filuternie mrugając kolorowymi literami tytułu, a między jego wierszami skrywając obietnicę pomocy. Przejrzałem, przeczytałem, przećwiczyłem «Zrób projekt typo. Projekty typograficzne, które rozwiną twoje umiejętności twórcze i urozmaicą portfolio»
Od razu odpowiadam — truskawki nie zawierają kwasu pantonowego i nie wiem czy cokolwiek go zawiera. Ten problem nieznanego, gorączkowo poszukującego wiedzy internauty wydał mi się bardzo znaczący. Dziś internet dla wielu osób stał się czymś więcej niż jest w rzeczywistości — najwyższym autorytetem, wszechwiedzącą i wszechmogącą osobą
Zecerów i drukarzy nie bez powodu nazywano «towarzyszami sztuki drukarskiej». Horrendalna ilość problemów do uniknięcia czyni ich prawdziwymi mistrzami, a możliwość uzyskania pomocy od bardziej doświadczonych kolegów — często trzeba rozwikłać problem na miarę węzła gordyjskiego — skutkuje zadzierzgnięciem głębszych relacji
Zainspirowany krótkim wpisem Yvesa Petersa na blogu FontFeed, postanowiłem z grubsza opisać interesujący proces produkcji książki obowiązujący dawno temu w Ameryce, w dużej drukarni typograficznej, a pokazany w filmie «Making Books», wydanym przez Encyclopaedia Britannica Films Inc. w 1947 roku (w tekście Yvesa polecam uwadze prośbę o wsparcie dzieła pt. «Linotype. The Film»)
Wczoraj dostałem próbki papieru od nowego dostawcy. W Polsce chyba znany, na Dolnym Śląsku raczej nie — Arctic Paper. Zainteresowała mnie szeroka gama papierów offsetowych Munken — wzorniki w formacie A5, oprawione broszurowo, w każdym pełna gama gramatur z zadrukiem i bez